19 HAZİRAN 2014/PERŞEMBE
KIYMETİ UNUTTUK
Sabah yediverenleri koklardık,
Çamurdan ağaç örtmeli evlerin bahçesinde;
Gıdaklayan tavuk sesleri karışırdı birbirlerine,
Komşu; eğreti duvarın üzerinden,
Lavaş ekmeği uzatırdı sımsıcak.
Herkes herkesin sesini duyardı,
“ Beni duyan var mı” kaygısı yoktu.
Tanır bilirdi birbirini herkesler,
Komşu yetmez mahallenin derdini bilirdi;
Dertlilerle hemdert olurdu,
Ayrı gayrı yoktu…
20 HAZİRAN 2014/CUMA
Gün geldi grilikler el koydu ömrümüze,
Mayamız; topraktan uzaklaştık.
Çok katlı evler çoğaldı yanı başımızda,
Komşularımızın;
Komşuluklarımızın yokluğuna bedel.
Esaretin adı lüks oldu
Ve fişi çekilince duran;
Zamanlar girdi hayatımıza…
Bazen kum gibi yağdı üstümüze,
Bazılarımızın;
Üstüne devrildi gri bedenler.
Böğrümüze battı düş kırıkları gibi;
İncittikçe incitti canımızı…
Lüksümüz korkumuz oldu,
Yumru yumru doldu ağzımıza kaygılarımız;
“Beni duyan var mı” diyemedi sevdiklerimiz…
Ölüm erken mi geldi dersiniz;
Biz mi hazırladık sonumuzu…
Unuttuk ekmek uzatanı,
Kuruttuk kapımızdaki yediverenleri…
“Ölen kim” demenin manası yok artık,
Biz insana kıymeti unuttuk…
G. DÜŞENLER