ÖLÜMÜNE SEVMEK
Bir yudum sevgiye muhtaç mıydı dün. Yoksa katilini mi arıyordu. Bir sevinç çsarhoşluğu içinde. Kendiyle bile barışık değil. Zemheride yaralanıp; yazda kurtlandırmak istiyor yarasını. Oysa hep birlikte yaşlanıyoruz.
Dudaklarının hasreti didik didik. Bir çift bakışın altında; ucu kırık okları yüreğine saplamak niye… Bir kaç kurşunla biter aslında her şey.
Akabelerde ya da dehlizlerde belli olmaz günün vakitleri. Buralarda kaç geceler görmüştür ihanet. Nedense hep çıkmaz sokakta sabahlar.
Dertleri namluya sürmek var; bir de elinde patlaması…
Günün diğer yarısında nefes almak var; bir şeyleri değiştirmek istercesine.
Sadakat işkilliyse; aşkın gözü dışarıda olurmuş. Yaşamak için öldürmek midir kural. Oysa savaşsız yaşamalar da var. Medet umar olduk namludan.
Yüreğinin/kaderinin renginde bir yazma var başında. Toprağa her ayak basışında, vebal sayılacak ve omuzlarında yükü ağırlağacak…
Taşıyacak onu ölümler hep yalnızlık. Katilini kendi yarattı kadın…
www.raifaras.com 27.10.2010
YARISI BENİM 1