BELKİ
Ömrümün son kıyısında
ölüme komşulukla
kısa sürdü beraberliğimiz…
İzleri kapatan karda yağmurda
ekin oluşturan sıcakta
hazanın yaprak dökümünde
yada
zemheride toprağın donduğu zamanlarda
otur ayak ucuma
sevdiğini yaz
kardan kaybolmuş mermere
belki vicdanın rahatlar…
Cır cır böcekleri öterken etrafında
siyahlar giymeyi deneme
ağlarsan
gözyaşlarının izi kalmaz mermerde
belki vicdanın rahatlar…
Yapraklar dökülürken peş peşe
durduramazsın gidişleri
düşlerin süzülürken yanaklarından
yapraklar gizlerken mermeri
belki vicdanın rahatlar…
Yalnızlıklarda gizlenir
uzun uzun düşünceli geceler
terlerin düştüğü zamanda bile
soğuktur mermer
kaybolur gözyaşların
belki vicdanın rahatlar…
Ercişli Raif ARAS
Hüznümün Çeyiz Sandığı