NASİP
Adam; telaşlı uzun adımlarla geçti sokağı. Sağa döndü. Caminin avlusuna girdi. Bankın üzerine ilişircesine oturdu. Sanki aniden kalkıp kaçacak gibiydi. Biraz soluklandı. Sonra kolundaki saatine baktı. Gün öğlen olmaya doğru ilerliyordu. Zamanın içerisinde ilerleyen insanlara bakarken daldı gözleri. Bilinç altına yerleşen telaşı, onu alıp götürdü dününe.
Gurbete yeni çıkmış; zıpkın gibi genç bir delikanlıydı. İş bulmak için her kapıyı yokluyor, araştırıyordu. Fakat buraların yabancısıydı ve iş yoktu. Elindekilerde bitti bitecekti neredeyse. Her şey bir yana, aç kalmaya bile razıydı. Önemli olan otel parasını bulmak. Günün yorgunluğu omuzlarında; bilmediği bir sokağa daldı. Birkaç ev geçmişti ki; ikinci kattan bir bayan sesi duydu. “Evladım! Aşağıdaki çuvalları para karşılığında yukarı taşır mısın” diyordu. Bir an durdu. Emin olmak istiyordu. Yavaş yavaş başını yukarı doğru kaldırdı. Gerçekti. Bayan aynı cümleyi tekrarlamaya başlarken genç adam; omuzladığı gibi ikinci katı buldu. Bir, iki üç derken açlığın verdiği mecburiyetle bitirdi çuvalları. Son çuvalı götürünce kapının önünde bir sandalye üzerine konulmuş tepside bir tabak pasta ve bir bardak çay vardı. Bayan önce onları yemesini istedi. Padişah sofrasına konuk gibi oturdu sandalyeye ve ikramları yedi. Teşekkür ederken eline tutuşturulan banknotları saymadan ayrılıp gitti. İyi bir para olduğunu; cebinden çıkarıp otel parasını verirken fark etmişti.
Yıllar onu hep gurbette tuttu. Çalıştı; didindi. Az da olsa bir emeklilik hakkı elde etti. Fakat yazgı değişmemişti. Yedisinde ne ise yetmişinde de aynı olurmuş derler ya, öyle. Yine çalışma kazanma derdinde. İkinci iş peşinde bu yaşta. Kirasını verse mutfak derdi var. Kirayı vermese evden dışarı atılma derdi var şimdiden sonra.
Ezan sesiyle irkildi. Kendine geldi. “Namazdan sonra bir sokağa dalarım. Bel ki bir nasip çıkar” dedi ve abdest almaya başladı.
www09.09.2011raifaras.com
Yarısı Benim 1