SENSİZLİĞE YORGUNUM
Sevilmek herkese göre değildir. Herkes kaldıramaz yüksek dozda yüklenen sevgiyi. Herkes hakkını veremez. Nazlanmalar başlar. Nazlanmalarında en belirgin şekli kaçmaktır. Bunu da sayende öğrendim. Uzaklarda oluşun kurtuluşun değil. Gidişlerin seni mutlu edebilir. Bir de adımı anmamaya sığınmışken; git gidebildiğince demek geliyor içimden. Ama diyemiyorum. Gidişinin sebebini herkes biliyor. Dönüşünde göreceksin. Sen benimsin. Hasretinle öldüremeyeceksin…
Bu akşam bir başka ıslattı sensizlik. Yokluğunun zindanında üşüdüm. Vurgun yedi yüreğim. Savrulurken gün batımına yalnızlığımda, umudum yine gelecek sonbahara kaldı. Bir şeyler düğümlendi boğazıma, kalbim avucumda titredi.
Bazen bir kır çiçeği, bir lale ya da defter arasında kurutulmuş bir yediveren bekledim elinden. Sonra hayallerimi besledi uçsuz bucaksız buğday tarlaları. Yalnızlığım dürter sol yanımdan, düğümlenir ya boğaza bir hıçkırık, öyle kalakalırım…
Sen verdin bu derdi ikimize. Karakışlar yorgun bıraktı beni. Bu aşk bu sevda ikimize de yeter. Geceler şahittir yarınlara. Nöbete durdu bu gönül; karşı kaldırımda bekledi.
Şakaklarımdaki aklara el sallıyor geceler ve prangaladılar baharlarımı. Her gece ömrümden bir şeyler aldı götürdü. Yine döndüm dün akşam hayalimin kapısından. Elim kolum bağlı. Balkona çıkışlarını, gülümseyişlerini, titreyen dudaklarını, kaçamak bakışlarını, adını avucuma yazışını, “beni unutma” deyişini ve terleyen ellerini giydiriyorum zamana. Yoksa sensiz zamanları yaşanmış saymam ömrümden…
Sen bende her şeydin. Ya ben? Hep gecenin karanlığında bakılan bir çift gözden öte geçemedim.
O geceki bakışların hala aklımda. Kıramadım gönlünün paslı zincirlerini. Üstelik sitem ettin.
Özlemin sarıyor geceler boyu ve en güzel yıllarımı aldı götürdü. Ne acılar çektirdin ne acılar bir bilsen. Müebbete mahkum gibiyim.
Nereden musallat oldu; çöreklendi üstümüze bu ayrılık. Eminim bir gün üzüldüğünde beni anlayacaksın. Anlayacaksın; yüreğin sokağa atılmış bir gül gibi solduğunda.
Sen beni bırakıp gittin. Ama ben yine de dünyamı sana bağışladım. Bu ömrü uğruna adamışım. Yaşama ve ölüm sebebimsin. Ne yaptıysam senden kopamadım, firari düşüncelerime rağmen… Yine de seni düşünüyorum. İnkar etsem bile bir şey değişmez. Mutluluğa ağlamayı özledim; yıllar oldu. İşte senin eserin. Ne hale geldik anlatılamaz.
Ölürsem seninle gömülmek isterim. Sen aşk kokuyorsun. Ben aşkı seninle tanıdım.
Ayrılıkların ardından hep gözyaşı vardır. Bulut yağmur misali. Yıllar nasıl çekip gitti diğer şeyler gibi farkına varamadık. Gözlerim hep ufuklarda kaldı. Üstelik yarının neler getireceğini bilemiyoruz. Acılarla dost olmuşum. Oysa seninle dostluktu emelim. İnsanın, başka bir aleme geçişidir birliktelik. Belki bir kelebek kadar yaşayacağım; belki daha az. Gecelerin kasveti beni boğuyor. Ben yaşarken gördüm kıyameti.
Aklımda hiç yoktun be kahrolası desem; kendime iftira etmiş olurum. Ben ikimizin yerine yeteri kadar acı çektim. Gün dönümünde gel. Zaman ömür törpülüyor.
Aslında ben de ardıma bakmadan çekip giderim. Giderim gitmesine de, sensizliğe yorgunum.
Biliyor musun; ölüm en çok sevginin olduğu yerden korkar.
YARISI BENİM1