YİTİRDİĞİM KADIN
Gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm o olmalı. Bir daha gözümü alamamışım. Gözleri sevgi dolu. Taşıdığı yürek en güzelinden. Asla kötülük taşımayan. Öyle sevmişim ki anlatımsız.
Baktığımda onu görmüşüm. Acıktığımda ona koşmuşum. Korktuğumda onun kucağına saklanmışım. Üşüdüğümde ellerime uzanmış. düştüğümde yerden kaldıran olmuş. Korumuş; kollamış.
Acısıyla; tatlısıyla, gecesiyle; gündüzüyle, zenginliğiyle; yoksulluğuyla benimdi. En kabadayı gönül, en cesur ruh, en şefkatli el, en sıcak kucak onun kucağıydı. Hani “Yemezdi yedirirdi. Giymezdi giydirirdi” derler ya aynen öyle. O anneydi. Annemdi. Her şeydi. Her şeyimdi…
Hayatını çocuklarına adamış. Yirmi dokuz yıllık evlilikten sonra, otuzdört yıl dul yaşamış ve hayatın bütün meşakkatlerine göğüs germiş biri olarak saygıların en iyisini hak ediyor. Beş çocukla otuzdört yıl hayatla mücadele. Dile kolay…
Her anne güzeldir. Annelik zaten özeldir. Şurası da bir gerçektir ki bilmediğimiz hayatlar bize hep hikaye gelir. Çünkü en iyi gerçek, bizim yaşadığımız gerçekten ibaret olduğunu biliriz. Gerek basılı; gerek görsel basında, gerekse gerçek hayatta çok ama çok anne tiplemeleri görmüşüzdür. Bu sebeple yargılama ve yorumlama yapmadan diyorum “Her anne güzeldir. Annelik özeldir.”
Bu gün yine anneler günü. İçim buruk ama gururla anıyorum.
Anne; seni çok seviyorum…
YARISI BENİM1