SEN KALMIŞ OLUYORSUN
Seni düşündükçe,
Orta yerine oturuyorsun yüreğimin.
Etrafına toplanıyor duygular;
Emrine amade oluyor ruhum,
Toplayamıyorum kendimi bir türlü.
Sonra;
Düşüyor göz kapaklarım,
Uyuyakalıyorum olduğum yerde,
Uyandığımda; sen gitmiş oluyorsun.
Seni düşündükçe,
Uzakların ağırlığı ağrı oluyor yüreğime.
Etrafımda uğultunun kalabalığı;
Yüzlerde yapmacık tebessümler,
Bedenim ruhuma mahpus oluyor;
Gidemiyorum.
Sonra;
Çözülüyor diz bağlarım,
Yıkılıyorum olduğum yere,
Kalktığımda sen gitmiş oluyorsun.
Seni düşündükçe,
Geçmiş günlerin vebali dalıyor yüreğime.
Çektiğim acıları düşünüyorum;
Ardından sana verdiğim kıymeti,
Bir fiskelik boncuk kümesi oluyorum.
Dağılmamaya uğraşıyorum,
Çöküşümü gözlerden gizlerken,
Direniyor göz kapaklarım,
Ayakta durmaya çalışıyorum.
Sonra;
Bitiyor takatim,
Yığılıp kalıyorum bir kaldırım köşesinde,
Öldüğümde sen gitmiş oluyorsun.
Seni düşündükçe,
Yanımda olmadığının sebebini soruyor yüreğim.
Dünüm, bugünüm, yarınım ağlıyor;
Yanımda olmayışını anlatamıyorum,
Hangi zamana bakıyorsam yoksun;
Yanımda olmayanın aklımda da yeri yok diyorum.
İsyanlara duruyor bedenim,
Acılarım tam tekmil ayakta.
Sonra;
Bırakıyorum seni olduğun yere;
Yolculuğum kendi dünyama,
Ben gittiğimde sen kalmış oluyorsun.
raifaras.com 14.07.2018
YELKOVAN